حتما به دیگر سایتهای ما سر بزنید     WWW.KHANDH2012.ROZBLOG.COM

تکنیک های جودو
جودو با تکنیک های زیبای پرتابی شناخته میشود اما شامل تکنیک های دیگری هم که برای کنترل حریف روی زمین است هم می باشد. این ورزش معمولا با کشتی آزاد مقایسه میشود چون تکنیک های مشترک زیادی دارند. یک جودوکای ماهر ابتدا حریف را گرفته، تعادل او را بهم زده و بعد او را پرتاب میکند. هنگامی که حریف روی زمین افتاد، او با تکنیک هایی نظیر خفه کردن، قفل مفاصل و ... کارش را به اتمام خواهد رساند. اولین تکنیکی که یک جودوکا یاد می گیرد، فنون "اوکه می" یعنی روش صحیح افتادن بدون مصدوم شدن است. تمام هنرجویان جودو، یک جودوگی (لباسی سنگین با یقه ی باز که مخصوص جودوست) سفید یا آبی پوشیده و یک کمربند را که نشان دهنده درجه اوست می بندد. جودو بخاطر ایمنی هنرجویان روی یک تشک نسبتا نرم و انعطاف پذیر تمرین میشود.

فلسفه جودو
دو اصل مهم جودو عبارتند از "حداکثر کارایی" و "کمک و سودرسانی متقابل". هدف حداکثر کارایی این است که یک جودوکا با استفاده از کمترین نیروی فیزیکی، حریفش را پرتاب کند. این هدف از استفاده ی صحیح تکنیک ها و زمان بندی مناسب بدست می آید. کمک و سودرسانی متقابل این است که دکتر کانو معتقد بود که جودو میتواند به افراد کمک کند که فردی مفیدتر برای جامعه باشند. او می گفت نظم شخصی که جودو به هنرجویان می آموزد به زندگی روزمره میرسد و بدین صورت است که جودو به هنرجویان کمک می کند که فردی مفیدتر برای جامعه باشند.

جنبه ی قهرمانی جودو
در سال 1964 جودو رسما بعنوان یک ورزش المپیکی شناخته شد. علاوه بر المپیک، امروزه در سرتاسر دنیا تورنمنت های دیگری هم برای جودو وجود دارد. مواردی که در مسابقات امتیازآور هستند عبارتند از پرتاب کردن یک حریف، نگه داشتن حریف در خاک برای مدتی معین یا وادار کردن حریف به تسلیم شدن با فنونی مانند قفل دست یا خفه کردن. روش های پیروز شدن در یک مسابقه هم عبارتند از: "پرتاب کامل" که ایپون نام دارد، دو پرتاب نیمه کامل که وازاری، 25 ثانیه حریف را روی خاک نگه داشتن، ترکیب یک وازاری و خاک کردن حریف برای 20 ثانیه و یا تسلیم کردن حریف با استفاده از قفل دست یا خفه کردن. در مسابقات، یکی از مبارزین لباس آبی و دیگری لباس سفید می پوشد.
درجات در جودو
جیگورو کانو بنیانگذار جودو اولین فردی بود که در ورزش خود از سیستم درجه بندی مدرن بر اساس رنگ کمربند استفاده کرد. ورزش های دیگری مانند کاراته و تکواندو سیستم درجه بندی بر اساس کمربند را از جودو گرفته اند. البته رنگ هایی با درجات متفاوت از جودو در این ورزش ها دیده میشود. درجات جودو با ماهر شدن در یک سری تکنیک های مشخص و تمرین منظم به هنرجویان اعطا میشود. تمام جودوکاها با یک کمربند سفید کار خود را شروع می کنند، و سپس به مرور زمان در صورت پیشرفت لازم، کمربند زرد، سبز، بنفش، سه درجه قهوه ای و در نهایت سیاه را دریافت میکنند. به درجات کمربندهای رنگی، کیو و به درجات کمربند مشکی دان می گویند. در جودو 10 درجه ی دان وجود دارد.

سبک های جودو
· جودوی المپیکی: معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده میشود.

· جودوی آمریکایی: ترکیبی از جودو، کشتی، بوکس، جوجیتسو و ساواته است.

· جوجیتسوی برزیلی: میتسویو مائدا در سال 1914 جودو را به برزیل برد. او این ورزش را به کارلوس گراسی و دیگران آموزش داد. گراسی باتوجه به اینکه در آن زمان جودو با نام "جوجیتسوی کانو" هم شناخته میشد، آن را جوجیتسوی برزیلی نامید. جوجیتسوی برزیلی بعدها راهی متفاوت از جودو را دنبال کرده و امروزه کاملا از آن متمایز است ولی میتوان آن را یکی از سبک های جودو دانست.

· جودو-دو: در استرالیا، آقای ژولیوس فلک و چند تن دیگر سیستمی بر اساس تکنیک های پرتاب ابداع کردند که آن را جودودو نامیدند. آنها هدفشان را از ابداع این سبک، توسعه جودو اعلام کرده اند.

· کاوایشی ریو جوجیتسو: میکونوسوکه کاوایشی سبک کاوایشی ریو جوجیتسو را با استفاده از برخی تکنیک های جودو مسابقات مدرن جودو ممنوع می باشند، ابداع کرد. این سبک هم اکنون در فرانسه آموزش داده میشود.

· کوسن جودو: این سبک هم که در قرن 20 محبوبیت پیدا کرد، همانند جوجیتسوی برزیلی خیلی بیشتر از جودوی المپیکی، شبیه به ورزشی است که کانو ابداع کرد.

· جودوی روسی: نکته ای جالب که در مورد این سبک میتواند گفت این است که بعضی از تکنیک های این سبک، توسط فدراسیون جهانی جودو قبول شده و وارد جودوی المپیکی شده اند. این سبک در مسابقات آزاد MMA مبارزینی نظیر ایگور زینوفیف، فدور امیلیاننکو و کارو پاریسیان را دارا می باشد.

· سامبو: واسیلی اوشپکف، اولین شاگرد اروپایی کانو بود که موفق به اخد کمربند مشکی شد. او با تکنیک های رزمی دیگری که با جودو ترکیب کرد، سامبو را ابداع نمود. اوشپکف در سال 1937 بخاطر رد دستور شاگردی نکردن زیر نظر کانو، توسط مامورین سیاسی کشته شد.

لازم به ذکر است ورزش جودو در تمام دنیا یک سبک رسمی بیشتر ندارد.

«کانو» بنیان گذار این پدیده نو در شهر میکاگه در کنار شهر ساحلی «کوبه» متولد گردید. او در نوجوانی بسیار رنجور بود. در سیزده سالگی او را به یکی از آموزشگاههای جوجیتسو سپردند تا با ورزش تن خود را قوی کند. اولین استاد کانو «فوکودا» بود. فوکودا از میان فنون جوجیتسو فنون پیچاندن و قفل کردن مفصل ها و شکستن دست و پا را با استفاده از اهرم خوب می دانست . او از قهرمانان اعجاب آور آن روزگار بود چون در سن ۱7سالگی به درجه استادی رسیده بود پس از مرگ استاد که در جوانی اتفاق افتاد کانو به فکر ابداع جودو و تفکیک و کلاسه کردن فنون آن افتاد
کانو در جوانی به این فکر افتاد که «جیتسو» ها را به «دو» تبدیل کند یعنی مبارزه را به ورزش بدل سازد و در این کار موفق شد. او پس از مطالعه فراوان و استفاده از تجربیات استادان نقاط مختلف ژاپن از بین فنون مرگبار و کشنده جوجیتسو فنونی را برگزید و صرفاً آنها را برای بکارگیری در مبارزات مجاز دانست و نام جوجیتسو را به جودو تغییر داد و در سال 1882 محلی را به نام کودوکان تأسیس نمود.  

خانواده کانو در سال 1871 به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن 18 سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تن‌جین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبت‌نام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن می‌شد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.

کانو پس از تحصیل در مدرسه «تن‌جین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرم‌تر و ملایم‌تر از رشته «تن‌جین شینوریو» بود که در آن بر ضربه‌های آزاد و تکنیک‌های سمبلیک و تکنیک‌های پرتاب کردن تاکید می‌شد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبک‌های دیگر جوجیتسو، مثل «سکی‌گوشی‌ریو» و «سیگوریو» پرداخت.

کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزش ها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد. وی در سال 1880 بازنگری تکنیک‌های جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیک های مدارس رزمی مختلف و جمع‌آوری آنها در یک سیستم، می‌تواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقه‌ای و رقابتی داشته باشد.

به این ترتیب کانو در سال 1882 با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیک های خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد. 

او در مسابقه ویژه ای که در دهم ژوئن سال 1886 در مرکز فرماندهی پلیس توکیو برگزار شد به همراه شاگردانش شرکت جست و با نه پیروزی و یک مساوی در ده مسابقه پر هیجان بر برتری جودوی خود بر جوجیتسو مهر تأیید زد. اولین مسابقات سراسری ژاپن در سال 1949 پس از جنگ دوم جهانی برگزار گردید. کانو در سال 1938 در گذشت و تشییع جنازه او در محل کودوکان انجام پذیرفت. در سال 1952 فدراسیون بین المللی جودو تأسیس شد و ریسی کانو فرزند کانو فقید به ریاست آن برگزیده شد. بازیهای المپیک سال 1964 در توکیو برگزار شد و مردم جهان شاهد اولین دوره مسابقات المپیک جودو شدند و امروز این ورزش در محیطی به وسعت جهان در حال پیشرفت و تعالی است. در سال 1984 صدمین سال تولد کودوکان در محل کودوکان جدید برگزار گردید

او ورزش خود را «کودوکان جودو» نام نهاد. واژه کودوکان متشکل از کو: یادگیری، دو: مسیر، کان: محل و سالن است که در کل یعنی «محل یادگیری مسیر». همچنین جودو از کلمات زیر تشکیل شده است: جو: آرام و ملایم، دو: مسیر و  یعنی مسیر آرام و ملایم. کانو مدرسه جودو خود را که کودوکان نام نهاده بود در معبد بودایی «ایشوجی» در توکیو تشکیل داد. برای رقابت بین مدرسه جوجیتسو و جودو، در سال 1886 مسابقه‌ای تدارک دیده شد که در آن دانش‌آموزان جودو به راحتی قهرمان مسابقه شدند که همین مسأله باعث برتری جودو نسبت به جوجیتسو گردید.

تقسیمات و گروه بندیهای مربوط به کودوکان جودو در سال 1887 کامل شد که در آن سه هدف اصلی «تمرینات فیزیکی»، «مهارتهای مبارزه» و «تمرینات روحی» دنبال می‌شد.

با شروع سال 1889، کانو ژاپن را به مقصد اروپا و آمریکا ترک کرد. او به منظور آموزش جودو و شرکت کردن در جلسه اعضای المپیک‌ها سفر کرد.

از سال 1892 به بعد شعبه‌های آموزشی جودو در سراسر دنیا گسترش یافت. در این سال «تاکاشیما شیداچی» یک سخنرانی در خصوص جامعه ژاپن، تاریخچه و گسترش جودو ارائه داد.

دسته بندی حرکات پرتابی جودو در سال 1895 توسط کانو صورت گرفت و در سال 1900 انجمن عالی رتبه گان کودوکان تاسیس شد.

آموزش جودو در آمریکا با ورود «گونجی کویزومی» در سال 1907 به خاک آمریکا آغاز شد. سیستم آموزشی جودو کودوکان در سال 1909 با تغییرات بزرگی که متحمل گردید به یک بنیاد رسمی ژاپنی تبدیل گشت. در همان سال جیگارو کانو به عنوان اولین عضو ژاپنی کمیته بین‌المللی المپیک انتخاب شد.

در سال1910 جودو به عنوان ورزشی که سلامتی در آن حفظ می شود شناخته شد و در سال 1911 به عنوان بخشی از سیستم آموزش ژاپن منظور گردید. در همین سال انجمن ورزش ژاپن،‌ انجمن مربیان جودو کودوکان و مجمع کمربند سیاهان کودوکان تشکیل گردید.

در سال 1920 جودو با تغییراتی در خصوص کاهش ضربات و فنون، به تعداد 40 حرکت پرتابی منجر گردید که فنون حذف شده عبارت از 8 حرکت مربوط به دسته‌بندی قبلی جودو کودوکان بود.

در سال 1921 سازمان تحقیقات پزشکی جودو تشکیل شد.

شعار کودوکان عبارت است از «حداکثر کارایی- آرامش و بهره دو جانبه» که در خصوص تمرینات تکمیلی روحی، اخلاقی و جنبه‌های غیرمادی در کنار فعالیت فیزیکی جودو تاکید دارد.

بالاترین هدف جودو عبارت از «تکامل فرد به منظور ارزشمند و مفید واقع شدن در جامعه» است. این جنبه غیرمادی جودو رفته رفته پیشرفت های چشمگیری را کسب کرد و حدود سال 1922 کامل شد. در همین سال سازمان فرهنگی جودو کودوکان تأسیس شد.

در زمان جنگ جهانی دوم جودو شاهد تحولات و توسعه متفاوتی بود چرا که در آن زمان به جای اینکه صرفاً با هدف ورزشی آموزش داده شود، تبدیل به یکی از فنون جنگی گردید که برای کماندوها و نیروهای ویژه آموزش داده می‌شد. جودو برای اولین بار در المپیک 1964 توکیو به این بازی ها پیوست. از 16 مدال تدارک دیده شده، ژاپن موفق به کسب سه مدال طلا و یک نقره شد.

در المپیک 1968 مکزیکو، جودو از مسابقات المپیک حذف شد اما در بازیهای 1972 مونیخ دوباره به المپیک بازگشت. جودو در حین پدیدار شدن و پیشرفت و توسعه خود، شاهد دو تغییر عمده بود که یکی در خصوص وزن ها بود. ابتدا تفاوت وزن جودوکاران با هم، مورد توجه قرار نمی‌گرفت و به طور مثال مبارزه دو نفر که از لحاظ تکنیک با هم برابری می‌کردند در نهایت منجر به پیروزی شخص سنگین وزن می‌شد. این مسئله مورد انتقاد بسیاری قرار گرفت که در نتیجه گروههای وزنی به وجود آمدند که ابتدا سه گروه وزنی بود و بعدها به پنج گروه افزایش یافت.

کانو در رشته جودو موفق به اخذ مدرک دکترا شد و درجه معادل دان دوازدهم که فقط به بالاترین مقام‌های این رشته اعطا می‌شود به وی اعطا شد. او بعد از تلاش های بی‌ وقفه خود در جهت توسعه و گسترش جودو در دنیا سرانجام در ماه مه 1938 به علت بیماری ذات‌الریه درگذشت.

کاتاگورما

جیگاروکانو حتی یک روز هم از رفتن به سالن تمرین «های کوبا» غفلت نمی کرد .

اگر مربیش بدلایلی تمرین را تعطیل می کرد یا سر تمرین نمی آمد ، او به تنهایی تمرین می کرد یا از شاگردان دیگر استفاده می کرد .

همراه کانو در «های کوبا» مرد جوانی تمرین می کرد که «کن کی چی فوکو چی ما» نام داشت که این جوان اختلاف وزن وحشتناکی با کانو داشت. او حدود ۲۰۸ پوند بود و کانو ۹۹ پوند بود.

روی این اصل کانو هیچ دلیلی برای شکست فوکوچی ما در مقابل خودش نداشت . بنابراین کانو سعی زیادی می کرد از فنونی که آموخته سود جوید حتی مطالعات زیادی در مورد تمرینات فیزیکی دیگر رشته ها از قبیل سومو می کرد. تا اینکه یک روز او فکری کرد که تمام سعی و کوشش او را جواب داد. او بلند کرد؟

بله ، او فوکوچی ما را روی شانه هایش قرار داد و بلند کرد و چرخاند و به زیبایی هر چه تمام تر او را به زمین زد. تکنیکی که او به کار برد امروزه کاتاگورما نام دارد. 

تبدیل جوجیتسو به جودو از زبان استاد کانو (برگرفته از کتاب کودوکان جودو)

اکثر مردم با واژه های جودو و جوجیتسو آشنایی دارند، اما چند نفر می توانند این دو هنر را از هم تشخیص دهند؟ در دوره فئودالی هنرهای رزمی بسیاری در ژاپن تمرین می شد و مردم چگونگی استفاده از نیزه اندازی، تیراندازی، شمشیربازی و فنون دیگر را نیز فرامی گرفتند. «جوجیتسو» نیز یکی از این هنرها بود. جوجیتسو را تای جوتسو و یاوارا نیز می نامیدند که عبارت بود از سیستمی تهاجمی که شامل پرتاب، ضربه زدن، لگد زدن، انسداد مسیر تنفسی، خم کردن و پیچیدن اعضای بدن، مهار حریف و دفاعهای مختلف می شد. اگر چه تکنیکهای جوجیتسو از زمانهای قدیم شناخته شده بود اما در نیمه دوم قرن شانزدهم بود که تمرین و آموزش سیستماتیک آن آغاز شد. در طی دوره ادو (1868-1603) جوجیتسو به صورت فنون پیچیده ای درآمد که استادان آموزشگاه های مختلف آن را تدریس می کردند.

استاد کانو جوجیتسو را نزد اساتید بسیاری فرا گرفت و پس از مطالعات و بررسیهای بسیار مجموعه فنونی را به نام جودو که امروز آن را می شناسیم عرضه کرد. در واقع هنر بزرگ استاد کانو این بود که جیتسو را به دو تبدیل نمود و آن را از حالت مبارزه ای خشن و مرگبار به ورزشی زیبا و پرتحرک و همه فهم تبدیل نمود.

واژه های جودو و جوجیتسو با حروف چینی متمایزی نوشته می شود. واژه جو در هر دوی آنها مشترک است و به معنای ملایمت یا تسلیم شدن می باشد. مفهوم جوجیتسو عبارتست از هنر تمرین. دو نیز به معنی اصل یا روش است که روش به مفهوم زندگی دلالت می کند. می توان جوجیتسو را تحت عنوان هنر ملایم و جودو را تحت عنوان روش ملایمت ترجمه کرد. 

4 اصل اساسی جودو از زبان استاد کانو

اولین نکته به این بند اخلاق اشاره می کند که فرد باید به ارتباط میان خود و سایرین توجه دقیق بنماید. به عنوان مثال باید قبل از حمله به حریف به وزن، ساختمان بدنی، نقاط قوت، خلق و خو و سایر عواملی که در وی وجود دارد توجه کنید. با این وجود او باید از قوت و ضعف خویش اگاهی داشته باشد و چشمهایش را باز نگه دارد تا به دقت بتواند محیط اطرافش را تحت نظر داشته باشد.

نکته دوم به پیشقدم شدن در عملیات ارتباط دارد. شما رشته های دیگر را مشاهده کرده اید که چگونه بازیکن حریف را با یک تغییر مسیر در وضعیت دلخواه قرار داده تا بتواند مقاصد خویش را به مورد اجرا گذارد. بنابراین همین نظریه را می توان در مورد جودو و زندگی روزانه خویش به کار ببرید.

خلاصه نکته سوم نیز این است که: همه چیز را کاملاً بررسی کرده و با قاطعیت عمل کنید. عبارت اول با اولین نکته ای که در بالا گفته شد ارتباط نزدیکی دارد. یعنی انسان باید قبل از اجرای تکنیک مهاجم را با وسواس و باریک بینی ارزیابی کند..

آخرین نکته به ماهیت جودو ارتباط دارد. یعنی: در یک مسیر پیش بروید. به طوری که بر اثر پیروزی از خود راضی نشوید و نیز براثر شکست عاجز و ناتوان نشوید. همچنین زمانی که همه چیز آرام است، احتیاط را فراموش نکنید و زمانی که خطری شما را تهدید می کند، وحشت زده و هراسان نشوید.

رویدادهای مهم زندگی استاد «جیگارو کانو» فقید

1860: در 28 اکتبر در می یاگه و در دوره حکومت هیوگو چشم به جهان گشود. او سومین پسر «جی روساکو ماری شیبا کانو» بود که در دوران کودکی «شینوسوکه» نام گرفت.

1871: به «سی تاتسو شوجوکو» آموزشگاهی خصوصی در توکیو راه یافت و تحت تعلیمات «کیدو اوباکاتا» قرار گرفت.

1873: به «ایکو ای گی جوکو» آموزشگاهی خصوصی در «کاراسوموری شیبا»  واقع در توکیو راه یافت. زبان های انگلیسی و آلمانی را از اساتید انگلیسی و آلمانی فرا گرفت.

1874: به آموزشگاه زبان های خارجی توکیو راه یافت.

1875: به آموزشگاه «کای سی» راه یافت.

1877: به آموزشگاه «تن شین شین یو» راه یافت و تحت تعلیمات «فوکودا» قرار گرفت و جوجیتسو را برای اولین مرتبه فرا گرفت.

1881: از دانشگاه سلطنتی توکیو فارغ التحصیل شده و موفق به اخذ لیسانس در رشته های ادبیات، علوم سیاسی و اقتصاد سیاسی شد.

1882: او سخنران «گاکوشواواین» شده و سپس به مقام استادی همان جا برگزیده شد. سپس بانی کودوکان شد.

1883: «کوبون کان» آموزشگاهی برای دانش آموزان چینی را بنا نهاده و مدیریت آنجا را برعهده گرفت.

1886: به عنوان معاون «گاکوشواواین» منصوب شد.

1889: از سمت معاونت «گاکوشواواین» استعفا داد تا مقامی را در بخش امور استخدامی امپراطوری بپذیرد. به همراه یک هیئت علمی از آموزشگاه های اروپا بازدید کرد.

1891: در دوره حکومت «کوماموتو» مدیریت کلاس های پنجم متوسطه را برعهده گرفت.

1893: به سمت مدیریت آموزشگاه کلاس های اول متوسطه توکیو برگزیده شد و پس از آن مدیریت سایر کلاس ها را برعهده گرفت.

1897: از مدیریت دبیرستان توکیو استعفا داد اما چندی بعد مجدداًَ همین مقام را پذیرفت.

1901: مدیریت دبیرستان توکیو را برای سومین بار بر عهده گرفت. در این زمان «جودو» و «کندو» از شهرت بسزایی برخوردار بودند.

1908: رژیم سلطنتی حکمی را به تصویب رساند که مطابق آن لازم بود که همه مدارس ژاپن در آموزشگاه شمشیربازی «گکی کن» و «جوجیتسو» تحت تعلیم قرار گیرند.

1909: اولین عضو ژاپنی کمیته بین المللی المپیک شد.

1922: به عنوان نماینده مجلس اعیان برگزیده شد.

1928: به عنوان عضو کمیته بین المللی المپیک در بازیهای المپیک «آمستردام» حضور یافت.

1938: در مجمع کمیته بین المللی المپیک حضور یافته و در آنجا پیشنهاد کرد که توکیو به عنوان محل برگزاری دوازدهمین دوره بازی های المپیک انتخاب شود. در چهارم ماه مه در حین بازگشت از  سفر دریایی جان سپرد.

چرا اوکمی؟

ما از خودمان می پرسیم ، چرا اوکمی ( تمرین افتادن ) برای ما به عنوان یک آموزه هنرهای رزمی اینقدر مهم است؟ مگر نه اینکه اوکمی نشانه شکست خوردن است، درحالی که بسیاری از رشته های رزمی میگویند شکست یک انتخاب نیست وتنها پیروزشدن است که اهمیت دارد ؟ درک ارزش اوکمی اولین قدم برای بهبود اوکمی شما است بدون درک واحترام گذاشتن به اوکمی ما نمی توانیم امیدوار به پیشرفت باشیم .




به طور اساسی 5 حالت وجود دارد که من اوکمی خودم را با آنها می سنجم. وقتی هریک از این عناصر رادرنظرمیگیرم متوجه میشوم که یک نوع درجه بندی از سطح آگاهی درمیزان تاکید ومحرک وجود دارد، در جایی که تاکید ازمن به حریفم وبه کل جمع منتقل میشود.

اوکمی به عنوان ( لازمه ) دفاع شخصی

اوکمی به عنوان اولین آموزه های دفاع شخصی است . چطور من یک حمله را بدون آسیب به خودم دریافت میکنم؟ پاسخ روشن است با استفاده ازاوکمی لذت بخش . برای آنکه بتوانیم روشهای پرتاب افراد رادررشته های رزمی تمرین کنیم باید بدانیم چگونه خودمان همان پرتاب ها رابلد باشیم دریافت کنیم. بدون اوکمی ما بزودی تمام حریف های تمرینی خود را ازدست خواهیم داد. ابتدا ما یاد میگیریم حمله را به غلت به سمت جلو منتهی کنیم . مایاد میگیریم غلت بزنیم درهرجهت وپس ازدریافت تکنیک ایکیو بر روی شکم خودمان بالذت قرار بگیریم وسر انجام ما تا افت های تند پیشرفت می کنیم .

ولی این مطالب با درنظرگیری دفاع خیابانی ومقایسه آن با دفاع در یک دوجو چه معنی خواهد داشت؟ آیا همچنان معنی دار ومفید خواهد بود؟ جواب مثبت است اگر باروش درستی آن را تمرین کنید. اگر شما با ایکیو یا شیهوناگه به زمین پرتاب شوید اگر چه وقوع آن درخیابان محتمل نیست مهمترین نکته حفظ شانه از آسیب است همانطور که حفظ کمر ، آرنج وسر مهم هستند . تمرین اوکمی با دقت وتمرکز باعث میشود تا شما بتوانید بانیرو، تعادل ومرکز قدرت حریفتان هماهنگ شوید. این حساسیت به شما یاد میدهد چه هنگام اوکمی بزنید ویا چه هنگام به " کایشی وازا " ویا روشهای دیگر روبیاورید.

اوکمی برای لذت وتعادل

اوکمی یک درس زیبا در لذت بخشی وتعادل به ما میدهد .آن به شما می آموزد نسبت به تعادل خود حساس باشید . به طور یکسان این به شما آموزش میدهد که چگونه تعادل حریف تان را به هم بزنید . چها رنوبت غلت زدن شما در اوکمی یک فرصت برای به هم زدن تعادل حریف تان درچهار نوبت پرتاب است.

مهم است توجه کنید که اوکمی شما کارت معرفی شما است ومعرف نحوه مواجه افراد با شما ست . اگر میخواهید کارتان جلوه خوبی داشته باشد به نظر تان اجرای تکنیک با قدرت زیاد بهتر است یا دریافت یک تکنیک قدرتمند

بالذت؟ همانگونه که Genne Kelly تکنیک دریافت میکند ( منظور شخصی است که تکنیک ها را خیلی نرم وزیبا اجرا مینماید ) پاسخ روشن است . به دفعات وقتیکه نشسته ام وبقیه را تماشا میکنم تاثیر پذیری من بیشتر به خاطر اوکمی خوب دیگران است نه به علت اینکه آنها بقیه را خوب می زنند .

اوکمی به عنوان مشارکت (همکاری)

در نهایت آی کی دو نیازمند همکاری است نه به دست آوردن آنچه که شما میخواهید بلکه شریک شدن با حریف تمرینیتان ، در نتیجه شما باهم میتوانید جواب پنهان را کشف کنید. با آماده بودن برای حریفتان ، حریفتان نیز برای شما آماده خواهد بود ورسیدن به هدف به این شکل بهتر از به تنهایی به دست آوردن هدف فردی است .

اوکمی برای تفریح

هرچقدر بیشتر اوکمی میزنم بیشتر آن را دوست دارم . من به حدی رسیده ام که هنر زمین خوردن را به هنر پرواز کردن تبدیل کرده ام . حریفان من را به هوا پرتاب میکنند وتا به خودشان بیایند من دوباره ایستاده ام ودر حال حمله هستم . باید اذعان کنم که قسمتی از این شادی از مشاهده چهره آنان حاصل میشود. یادم می آید یک قصه کوتاه خواندم در باره موجوداتی که در رودخانه با تبدیل شدن به سنگ زندگی میکردند. باور آنان این بود که به این طریق از شسته شدن توسط آب سفید جلو گیری میکنند . آنها تمام عمرشان را با چسبیدن به سنگ سپری می کردند. تا زمانی که یکی از آنها تصمیم گرفت این عقیده را امتحان کند. او آموخت که بارها کردن وبا دنبال کردن جریان رودخانه میتواند پرواز کند.

اوکمی برای ارتباط وتفاهم

بهترین آموزشی که من دریافت کرده ام از طریق اوکمی بود . اگر هرزمانی شانس این را داشتید که در سمیناری یک اوکمی از یک شیهان دریافت کنید آن را از دست ندهید . من تعداد زیادی نمایش از Saitme و Ikeda یا Doran دیده ام ، زمانی که من یک تکنیک را می بینم من فقط آن را دیده ام. اما زمانی که تکنیکی دریافت میکنم آن موقع می فهمم که فقط با چشم نمی توان دید .بلکه باید لمس کرد . احساسات ما اهمیت دارند ، دریافتهای لمسی به سیستم تحریک شده ما به مراتب قوی تر وحساس تر از دریافتهای حس های دیگراست . ازاین مورد غالباً به عنوان آموزش لمسی نام برده میشود وتنها راه موجود برای کشیدن درک واقعی به یک هنر که بر اساس احساس واثر متقابل است . کار کردن با شاگردان ارشد باعث میشود ما دریافت درونی به دست آوریم که خودمان هنوز به آن نرسیده ایم ویا نکات ریزی را از دید دیگری ببینیم . کار کردن با شاگردان غیر ارشد باعث میشود بفهمیم ضعف آنها در فهم کجاست وبه آنها کمک کنیم تا آن را کشف کنند. این امر همین طور به ما کمک میکند تابفهمیم خودمان کجا همان اشتباهات را تکرار میکنیم .

انجام اوکمی باعث بهتر شدن درک میشود نه تنها برای انجام تکنیک بلکه به درون قلب ومغز حریفان . با یک پرتاب شدن ما می فهمیم آنها چه فکری میکنند وچه حسی دارند . تصور کنید قدرت زیاد چنین درکی را در مواجه با مردمی که هرروز دور وبر ما را گرفته اند واثری که آن بر رفتار وتعامل ما با مردم برای باقی عمر ما می گذارد . اگر برای سال نو خود تان هیچ برنامه ای تصویب نکرده اید حداقل یک تصمیم برای آی کی دو خودتان بگیرید . هرروز ، هر لحظه در آموزش تان باز کردن چشمان ودیدن فرصتها یی که قبلاً متوجه آن نمیشدید . اوکمی خودتان را مشاهده کنید وآن را بهتر کنید تا آی کی دو را از راههای جدید تری کشف کنید . (سنسی دَ ن)

جــودو

مقدمه
هنر رزمی جوجوتسو پایه ورزش جودو می باشد. در قرن شانزدهم، جوحوتسو به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن معروف بود. قبل از اینکه جود بعنوان رشته ای در المپیک 1964 پذیرفته شود، این ورزش فقط یک ورزش دفاع از خود بود که توسط جیگاروکانو در سال 1882 میلادی ابداع شده بود.
ریشه جودو در ورزش باستانی سامورایی است و در آن از گلاویز شدن و گرفتن یقه استفاده می شود.

در اپن اسامی زیادی را برای هنرهای رزمی با دست خالی بکار می بردند، مانند واجو تسو، یاوارا، کوگوسوکو، تای جوتسو و کمپو.

در سال 1882 یک استاد جوان به نام جیگاروکانو سبک خودش را ابداع کرد وآن را کودوکان نامید. کانوبعدها ترجیح دادکه به هنر رزمی که ابداع کرده بود جودو بگوید. درست همان معنی که جوجوتسو یعنی «هنر رزمی آرام» می دهد جودو هم به معنی «روش آرام یا نرم» است. کانو این نام را انتخاب کرد چون می خواست شاگردانش نه تنها در هنرهای رزمی مهارت پیدا کنند بلکه می خواست که آنها راه و روش زندگی کردن آرام را نیز بیاموزند. هدف از ورزش جودو، پرت کردن، گیر انداختن، به حال خفگی انداختن، یا قفل کردن مفاصل حریف و تسلیم کردن او می باشد . در ورزش جودو هیچ ضربه مشت یا لگدی زده نمی شود، به همین دلیل این ورزش با سایر ورزشهای رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید ورزش با سایر ورزش های رزمی دیگر فرق می کند. حتی زمانی که جودو را برای دفاع از خود یاد می گیرید آموزش می بینید که چگونه با پرت کردن، به حال خفگی انداختن و قفل کردن مفاصل حریف ضربات مشت، لگد و سایر سلاحهایی را که او علیه شما استفاده را دفع کنید. جودو روش بسیار جالبی برای دفاع از خود می باشد. جودو به ورزشکار می آموزد که از درگیری اجتناب کند و دنبال راه حلی دوستانه برای حل اختلافات باشد. جیگاروکانو نه تنها به فکر جودوکا بود بلکه می خواست همه از اصول او بهره ببرند. یعنی جودوکانه تنها از خود دفاع می کند و مواظب خودش است، بلکه مواظب است تا حریف هم صدمه نبیند.
این اصول حتی روی آموزش جودو هم تأثیرگذاشته است. در بسیاری از روش های رزمی، ورزشکار فقط به فکر یادگرفتن مهارتهای فردی است اما دانش آموزان رشته جودو سعی می کنند که به همه افراد محسنات جودو را یاد بدهند و از آن بهره ببرند و این هدف ابداع کننده ورزش جودو بوده است.
یکی دیگر از استفاده های یادگرفتن جودو آن است که دانش آموزان یاد می گیرند چگونه با استفاده از حداقل کار، حداکثر استفاده را نصیب خود کنند که این دومین اصل جیگارو کانو بوده است در زندگی هرکاری را می توان به دو روش یکی راه سخت و دیگری راه کارآمد و بهتر انجام داد. در آموزش جودو دانش آموز یاد می گیرد که از بدن خودبه روش مؤثر استفاده کند. دانش آموز یاد می گیرد که چگونه با حداقل نیرو به هدف تکنیکی خود برسد. البته شرایط فیزیکی هم قسمتی از اصول جودو می باشد. جودو به شما یاد می دهد که چگونه هر مشکلی را با لیاقت و کارایی بدون اینکه از تمام انرژی خود استفاده نماید حل کنید.
جودو ورزشی است که نه تنها منافع شخصی را برای جودوکا در نظر می گیرد بلکه سعی دارد به دیگران هم به همان نسبت کمک کند.

مزیت های جودو
وقتی کانو جودو را ابداع کرد می خواست شاگردانش از آن در همه موارد زندگی بهره ببرند. اول اینکه جودو یک ورزش فیزیکی برای کسانی که می خواهند بدنی ورزیده داشته باشند می باشد.
با تمرین کردن، شخص می تواند هم نیرو و هم قابلیت انعطاف خود را افزایش دهد. در حین تمرین مهارتهای جودو، بدن قوی تر می شود و همچنین باعث تقویت قلب و عروق می گردد.
جودو کاران می توانند سریع تر از دیگران تمرکز حواس کنند و سطح تمرکز خود را بالاتر ببرند. این قابلیت ها نه فقط هنگام تمرین جودو مورد استفاده قرار می گیرد، بلکه در محل کار نیز باعث کارایی بهتر جودوکار می شود .
در خلال تمرین جودو، جودوکا یا می گیرد که چگونه زیر فشار خود را آرام نگه دارد، این قابلیت می تواند روی هر چیزی در زندگی مانند آرامش دادن به شخص در هنگام مواجهه با مشکلات زندگی او را کمک کند.
آموزش تقویت ذهن در جودو قابلیت انعطاف تفکر را به دانشجو می آموزد تا جودوکا روشنفکرانه تر در برابر مسایل زندگی عمل کند. این طور فکر کردن باعث می شود که جودوکا از استرس اجتناب کند و فشار خونش را در سطح پایین نگهدارد و آرامش خود را حفظ نماید.
وقتی جودوکا توصیه های ورزشی جودو را در زندگی روزمره دنبال کند و آنها را بکار ببرد، از همه نظر از مزایای ورزش جودو بهره خواهد برد و زندگی آرامی خواهد داشت. دانشجویان به مطالعات خود بیشتر اهمیت می دهند و کارگران و کارمندان هم کارخود را بهتر انجام می دهند.
وقتی که جودوکاها به خودشان اطمینان پیدا کردند شروع به درگیر شدن با مشکلات و کارهای بزرگتر زندگی می کنند. هنگام تمرین جودو خیلی از افراد خجالتی، آن قدرت را پیدا می کنند تا با مردم دیگر ملاقات کنند و هدفهایی برای خود رد نظر بگیرند و کارهای بزرگتری را به انجام برسانند. بالاخره یکی از مفید ترین ارزش های دانستن جودو، توان داشتن دفاع از خود است. بخاطر داشته باشید که هدف از یادگرفتن جودو و یادگرفتن شکل دفاع از خود آن است. یادگرفتن جودو و به این روش قابلیت را به اشخاص ضعیف و کوچک می دهد تا از خود در برابر حریفهای بزرگ و قوی تر دفاع کنند. جودو در شکل دفاع از خود تکنیک های مشت، لگد و بلوک کردن را نیز یاد می دهد. شما مجاز به استفاده از این ضربات در ورزش جودو نیستید. اما باید به خاطر دفاع از خود و برای مواقع ضروری آنها را یاد بگیرید.
یک نکته دیگر که در شکل دفاع از خود وجود دارد استفاده از قفل کردن مفاصل و نگهداشتن ها است که در ورزش جودو استفاده از آنها غیر قانونی می باشد. در ورزش جودو از این ضربات و پیچاندن مفاصل استفاده نمی شود چون اگر از آنها در حد اعلای خود استفاده شود می تواند خسارت زیادی را به طرف مقابل وارد کند، به هر حال لازم است که برای دفاع از خود آنها را یاد گرفت.
مزیتهای جودو بینهایت هستند. هرچه بیشتر آنها را یاد بگیرند مزیتهای آن را بیشتر می بینید. جودو از تمام نقطه نظرها در زندگی می گذارد، یکی از آنها اضافه شدن طول عمر است.

سیستم درجه بندی کمربند
جیگاروکانو یک سیستم درجه بندی کمربند مدرن را برای ورزش جودو انتخاب کرد. کانو درجات کمربند را به دوسطح تقسیم بندی کرد: کیو و دان.
کیو، معمولاً به کلاس کمربند اطلاق می شود و مربووط به آموزش های اولیه می باشد. کسانی که دارای درجه کیو هستند به نام مودانشا شناخته می شوند و معنی آن شخص بدون درجه است.
دان، معمولاً به درجه کمربند اطلاق داده می شود و به درجه آموزش مربوط می شود. همانطور که مدرسه 12 کلاس دارد جیگارو هم 12 درجه برای کمربند در نظر گرفت. جیگاروکانو هرگز درجه ای بالاتر از 10 به کسی اعطا نکرد. بنابراین دان 10 بالاترین درجه در جودو می باشد. در جودو کسانی که دارای درجه دان هستند با نام یودانشا شناخته شده اند و معنی آن شخص دارای درجه است.
درجه کیو وقتی بوسیله کانو ابداع شد نشانه کمربند سفید بود و درجه دان نشان دهنده کمربند سیاه بود.
به تدریج کانو رنگ های قهوه ای را برای بالاترین درجه کیو، کمربند قرمز و سفید را برای اساتید
بالاتر و بالاخره قرمز تک رنگ را برای اساتید با سابقه در نظر گرفت.
امروزه رنگ های دیگری در سطح کیو در کشورهای مختلف اضافه شده است. جودوکاهای تازه کار با کمربند سفید شروع می کنند و سپس کمربند زرد، سبز، بنفش، آبی و یا رنگ های دیگر را در این سطح به دست می آورند.
جودوکاهای دارای دان یک تا پنج معمولاً فقط یک کمربند سیاه می پوشند. و کسانی که دارای دان 6 تا 8 هستند کمربند قرمز و سفید می بندند. بالاخره آنهایی که دارای دان 9 یا 10 هستند کمربند قرمز یک رنگ می بندند. کسانی که دارای کمربند سیاه دان 5 یا بالاتر از آن هستند با اصطلاح کودانشا شناخته می شوند.


سیستم درجه بندی کمربندهای جودو

نام سطح کمربند
روک کیو کلاس ششم کیو سفید
گوکیو کلاس پنجم کیو سفید
یون کیو کلاس چهارم کیو سفید
سان کیو کلاس سوم کیو قهوه ای
نیک کیو کلاس دوم کیو قهوه ای
ایک کیو کلاس اول کیو قهوه ای
شودان دان یک سیاه
نی دان دان دو سیاه
سان دان دان سه سیاه
یودان دان چهار سیاه
گودان دان پنج سیاه
روکودان دان شش سیاه یا قرمز و سفید
شیچی دان دان هفت سیاه یا قرمز و سفید
هاچی دان دان هشت سیاه یا قرمز و سفید
کودان دان نه سیاه یا قرمز تک رنگ
جودان دان ده سیاه یا قرمز تک رنگ


وقتی که جودو برای اولین بار وارد ایالات متحده آمریکا و دیگر نقاط جهان شد، هدف بیشتر کسانی که به این ورزش روی می آوردند گرفتن کمربند سیاه بود. خیلی از مردم فکر می کردند که کمربند سیاه نشانه استاد بودن در نزاع می باشد و نشان دهنده آن است که این افراد شکست ناپذیر هستند، اما در ژاپن مردم این طرز فکر را ندارند.
کمربند نشان دهنده دانش یک شخصیت، مانند دیپلم می باشد. شودان (shodan) دادن یک کمربند سیاه نشان دهنده آن است که او تازه کار است. بنابراین شخصی که دارای این کمربند است نشان داده که باندازه کافی ورزش جودو را یادگرفته تا دانشجویی جدی باشد. هدف از یادگرفتن جودو نظم دادن به زندگی روزانه می باشد. کمربند سیاه نشانه انظباط و کار سخت است.
کسی که دارای کمربند سیاه است باید نشان دهنده تصویری از یک شخص آرام که زندگی او در صلح و همزیستی خوب با دیگران است باشد.

تجهیزات
یکی از تجهیزات لازم آموزش جودو، تشک مخصوص جودو می باشد. تشک باید دارای ضخامت باشد تا وقتی که جودوکا به زمین پرتاب می شود دچار صدمه نشود. تمام مهارتهای جودو می تواند روی تشک تمرین شوند. هرگز نباید روی تشک جودو با کفش راه رفت چون سنگ ریزه یا چیزی که به ته کفش چسبیده ممکن است در روی تشک باقی بماند و سبب صدمه دیدن پاها یا بدن کسانی که روی تشک تمرین جودو می کنند شود.
لوازم دیگر جودو، لباس مخصوص تمرین جودو می باشد که به آن جودوگی (judo gi) گفته می شود. لباسهای دیگری هم برای این تمرین جودو وجود دارد که اغلب آن را با نام کی کوگی (keiko gi) می شناسند، اما جودوگی لباسی است که مخصوص تمرین جودو و طراحی شده است. قسمت بالای یونیفرم از پارچه کتانی دولا دوخته شده تا به هنگام کشیدن حریف پارچه نشود. شلوار جودو هم معمولاً محکم است و در قسمت زانو دارای وصله می باشد تا زود ساییده نشود.
بالاخره قسمت آخر لباس جودو، کمربند مخصوص می باشد که بر روی یونیفرم بسته می شود و از پارچه کتانی که چند بار تا شده تا استحکام آن زیاد شود و براحتی پاره نشود دوخته شده است.
امروزه دسترسی به دستگاه های بدنسازی از ضروریات تمرین جودو می باشد. اگرچه مهارت زیاد داشتن در مسابقات علیه حریف لازم است اما داشتن نیروی زیاد می تواند درصد موفقیت جودوکار را زیادتر کند.

زبان و آداب و رسوم جودو
جودو یک کلمه ژاپنی است بخاطر اسنکه جودو در این کشور ابداع شده است. یادگرفتن نام تکنیک ها به ژاپنی چند دلیلی مهم دارد. اولین منظور از یادگرفتن این اصطلاحات آن است که کسانی که این ورزش را در کشورهای مختلف انجام می دهند قادر باشند با یکدیگر ارتباط برقرار کنندو در مسابقات بین المللی از اصطلاحات استفاده کنند.
استفاده از لغات ژاپنی باعث می شود که ورزشکاران کشورهای مختلف این رشته براحتی بتوانند با یکدیگر کارکنند و همدیگر را بفهمند. بنابراین هرجای دنیا که بروید و بخواهید ورزش جودو را دنبال کنید دانستن اصطلاحات به شما کمک می کند که حرف استاد، یا حرف تمرینی، یا هر کس دیگری که از این کلمات استفاده می کند را متوجه شوید.
دوم اینکه یادگیری اصطلاحات ژاپنی جودو باعث می شود در مسابقات حرف داور مسابقه را بفهمید و از دستورات او اطاعت کنید. معمولاً در تمام طول مسابقه تمام دستورات و امتیازات به زبان ژاپنی بیان می شود. در بسیاری از مسابقات جودوکا به دلیل نداشتن اصطلاحات و نفهمیدن حرف داور، مسابقه را واگذار کرده است. سوم دانستن نام تکنک به زبان اصلی به جای ترجمه آن به زبان خودتان برای همه راحت تر خواهد بود . برای مثال، برای مربی، گفتن «سی اوناگه» که در هنگام مسابقه به جای گفتن پرتاب شانه با دوست راحت تر خواهد بود.
یکی دیگر از جنبه های یادگرفتن اصطلاحات ژاپنی احترام گذاشتن به آن زبان می باشد. بنیانگذار جودو ژاپنی بود. استفاده از زبان ژاپنی نشانه احترام گذاشتن به کشوری است که این ورزش رزمی در آنجا شروع شده است. از آنجایی که تمام ورزش های هنرهای رزمی مرکزشان در ژاپن می باشد و از استانداردهای ژاپنی استفاده می کنند، دانشجویان باید اصطلاحات آنها را یاد بگیرند.

تشریفات جودو
یک مثل قدیمی وجود دارد که می گوید «تمرین هنرهای رزمی با احترام شروع و خاتمه می یابد» این پدیده به نام ری شی کی شناخته شده است و یکی از مهمترین قسمتهای تمرین هنرهای رزمی واقعی است. مدارس و باشگاه های نقاط مختلف دنیا هر کدام در سطوح مختلفی روی ری شی کی تأکید دارند، اما باشگاه های جودو سطح خاصی از تشریفات ژاپنی را مراعات می کنند یکی از معمول ترین و شناخته شده ترین نوع احترام گذاشتن در ژاپن تعظیم کردن است، که به آن ری گفته می شود. جودو در تمام طول تمرین از تعظیم کردن برای نشان دادن احترام و تمرکز خود برای تمرین سالم و جدی استفاده می کند. ری شی کی از لحظه ای که جودوکا در تمام طول تمرین از تعظیم کردن به خود باشگاه شروع می شود.
هر وقت شخصی در مدرسه معلم یا جودوکایی را که کمربند سیاه دارد می بیند باید برای احترام به او تعظیم کند. جودوکای دارای کمربند سیاه هم باید جواب تعظیم دانش آموزان رده پایین تر را تعظیم بدهد. در ابتدای کلاس تمام دانش آموزان در یک خط مقابل معلم قرار می گیرند و با هم به او تعظیم می کنند. در این خط دانش آموزان درجه بالاتر در سمت راست قرار می گیرند و به ترتیب درجات پایین تر در کنار آنها قرار می گیرند. اگر تعداد دانش آموزان زیاد باشد برای تمرین مقابل یکدیگر قرار می گیرند، جودوکاهای مرتبه بالاتر در خط اول قرار می گیرند. وقتی که دو دانش آموز برای تمرین مقابل یکدیگر قرار می گیرند به یکدیگر تعظیم می کنند. از آنجاییکه تمرینات جودو بر پایه تکنیک های مبارزه ای می باشد، سهل انگاری و مراقب نبودن در تمرینات باعث صدمه می شود. بنابراین، وقتی آماده تمرین مهارتهای جودو می شوید، جودوکاها در مقابل یکدیگر تعظیم می کنند و این تعظیم نشان دهنده آن است که آنها تصمیم دارند روی مهارتها بطور جدی و امن کار کنند. وقتی جودوکا مشکلی در مورد اجرای یک تکنیک دارد باید سؤال کند. بعضی از اساتید جودو عقیده دارند که دانش آموزان باید مشکل را باکار کردن از بین ببرند، در حالیکه بعضی از اساتید از پاسخ دادن به دانش آموزان و کمک کردن به آنها در حل مشکلاتشان لذت می برند.
وقتی دانش آموزان شروع به سوال کردن از جودوکاهای رده بالاتر می کنند، باید با تعظیم کرد از آنها برای کمکی که می کنند تشکر کنند و وقتی که پاسخ خود را دریافت کردند باید دوباره به آانها تعظیم کنند.
حالا که با تشریفات جودو آشنا شدید و اصطلاحات و ایین و رسوم ان را یاد گرفتید می توانید روی تکنیک های لازم تمرینات جودو تمرکز کنید.

ایستادن ها و گرفتن ها
بدون استفاده صحیح از از ایستادن ها و گرفتن ها امکان ندارد که بتوان جودو را بخوبی انجام داد. تمام پرتابها با ایستادن خوب و گرفتن مناسب انجام می گیرد و تمام خفه کردن ها، قفل مفاصل و نگهداشتن بستگی به گرفتن خوب دارد. دانش آموزان باید این اصول مهم جودو را به خوبی مطالعه کنند.

ایستادن ها
جودو بر ایستادن و حرکت کردن بطور طبیعی تأکید دارد. اولین وضعیتی که دانش آموزان جودویا می گیرند شی زنتای می باشد که به نام شی زن هونتای نیز معروف می باشد. هر دو اصطلاح به معنی «بدن طبیعی» است. در شی زینتای پاها به اندازه عرض شانه ها باز است و وزن بدن بطور مساوی روی پاها تقسیم می شود. اگر پای چپ جودوکا جلو باشد، به آن هیداری شی زینتای گفته می شود. اگر پای راست جلو باشد، به این نوع ایستادگی میگی شی زنتای می گویند. که پای اصلی ایستادن درجودو است.
ایستادنهای دیگر هم شبیه زنتای می باشند و دور آن می چرخند. دومین نوع ایستادن جیگوتای می باشد، که به نام جیگوهونتای نیز معروف می باشد و به معنی دفاع شخصی بدن می باشد. در این وضعیت، پاها به اندازه دوبرابر عرض نشانه ها باز می شود و وزن بدون بطور مساوی روی پاها تقسیم می شوند. مانند حالت اول اگر پای چپ جلو باشد ایستادن هیداری جیگوتای می باشد، و اگر پای راست جلو باشد ایستادن میگی جیگوتای است. این شش نوع ایستادن مختلف پایه مبارزات جودو را تشکیل می دهد. تمام حرکاتی که از شی زنتای به چپ و راست و حرکاتی که از جیگوتای تا چپ و راست انجام می گیرند موقتی و گذرا می باشند. یک جودوکا از جیگوتای فقط برای بلوک کردن یا افزایش نیرو برای پرتاب کردن استفاده می کند. یک جودوکای خوب هرگز به سادگی در وضعیت جیگوتای قرار نمی گیرد چون این نوع ایستادن یک ایستادن اولیه نمی باشد. یک جودوکا بطور دایم و بدون درنگ به جیگوتای قرار نمی گیرد. چون این نوع ایستادن اولیه نمی باشد. یک جودوکا به طور دایم و بدون درنگ به جیگوتای می رود و از آن خارج می شود.
سه نوع دیگر ایستادن که باید مود توجه قرار گیرند آنزا، سی زا وکیوشی نوکامائه می باشند.
آنزا، نشستن ریلکس، یعنی نشستن چهارزانوی روی زمین می باشد. این روش معمول نشستن در جودو می باشد.
سی زا، به معنی نشستن راست می باشد و از نشستن های رسمی ژاپنی است.
در این روش کفلها روی پاشنه پا قرار می گیرند. جودوکا در بیشتر موارد از این نوع نشستن استفاده می کند و خم شدن (تعظیم کردن)، زاری را از این وضعیت انجام می دهد. سی زا، وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که زانو زده باشید. آن را خوب یادگرفته باشید، اما وقتی که نشستن به این روش ناراحت کننده می شود می توان آن را به وضعیت نشستن آنزا تغییر داد.
بالاخره، کیوشی نوکامائه وضعیتی از زانو زدن است که در آن یک زانو روی آن قرار می گیرد، بدن بالا نگه داشته می شود و کف پای دیگر بطور کامل روی زمین قرار می گیرد. کیوشی نوکامائه در بعضی از کاتاها بعنوان روشی که بعضی حرکت ها از آن شروع می شود مورد استفاده قرار می گیرد. جودوکا از کیوشی نوکامائه برای بعضی از خفه کردنها از پشت نیز استفاده می کند.
وقتی که از وضعیت سی زا بر می خیزید، منظور آن است که از وضعیت نشسته به وضعیت بالا آمده کیوشی نوکامائه و سپس به وضعیت ایستاده (معمولاً به وضعیت شی زنتای) قرار بگیرد اگرچه این سه وضعیت حالتهای واقعی ایستادن نیستند، اما یک جودوکای جدی باید آنها را بخوبی یاد بگیرد.

نکات مهم درباره تکنیک ایستادن ها
1- شی زنتای، یا وضعیت طبیعی، یک نوع ایستادن مستقیم با پاهای باز به اندازه عرض شانه می باشد. چه در هنگام حمله و چه در موقع دفاع این فاصله را حفظ کنید.
2- در هنگام مبارزه از قوز کردن و خم شدن اجتناب کنید. درغیر این صورت قدرت تحرک خود را کاهش خواهید داد و در برابر پرتابها صدمه پذیر می شوید.
3- پشت خود را راست نگهدارید، سرتان را بالا بگیرید و با پاهای باز به اندازه عرض شانه ها به اطراف حرکت کنید.
4- هرگز پاها را به اطراف نزدیک نکنید یا به صورت ضربدری آنها را حرکت ندهید چون باعث از دست دادن ثبات می شود.
5- در حالی که به اطراف حرکت می کنید، به حالت ریلکس باید و پاهای خود را نزدیک زمین نگهدارید.

گرفتن ها و نگهداشتن ها
دومین قسمت تکنیک های راندوری، تکنیک های افتادن یا نی وازا کی باشد. این قسمت به نام کاتامه وازه یا تکنیک های نگه داشتن نیز معروف است. سه شاخه نیوازا، اسائه کومی وازا، شیمه وازا و کانستسووازا می باشند.
اولین شاخه نی وازا برای استفاده در مهارتهای راندوری تکنیک های نگهداشتن است و برای کنترل یک دسته و تنه طراحی شده شده است.
در این تکنیک ها جودوکا با نگهداشتن حداقل یک دست حریف هنگامی که او را روی تشک انداخته است از حرکت باز می دارد. تکنیک ها بر اساس مهارتهای گلاویز شدن با مهاجمی که شمشیر به دست دارد طراحی شده است. جودوکا ابتدا دستی را که شمشیر در آن قرار گرفته از کار می اندازد و بدن حریف را کنترل می کند تا بتواند از خود دفاع کند.
امروزه وقتی تکنیک های جودو را تمرین می کنند، جودوکا می تواند هر دستی را از حرکت باز دارد اگرچه بعضی ازکوریو (سیستم های باستانی) هنوز از روش نگهداشتن و کنترل دستی که شمشیر به دست دارد استفاده می کنند. در مسابقات جودو چیزی که مهم است کنترل کردن حریف است.
در اصل، نگهداشتن برای اهرم کردن و فشار آوردن بر روی دستی که شمشیر در آن قرار دارد و یا خفه کردن حریف تا لحظه تسلیم طراحی شده است. وقتی کانو تکنیکها را تغییر داد تا دانش آموزان بتوانند از آنها در مسابقات بطور ایمن استفاده کنند، آنها را طوری طراحی کرد که به جای حمله کردن به دست و خفه کردن حریف در کنترل آنها مهارت پیدا کنند.
برای کسب یک امتیاز کامل در مسابقات جودو باید حریف را 25 ثانیه نگهداشت. کنترل دست و تنه حریف برای امتیاز گرفتن الزامی است. اگر حریفی را برای 20 ثانیه نگهدارید و سپس او بتواند فرار کند فقط نیم امتیاز به شما داده می شود . یک رقیب وقتی می تواند امتیاز کسب کند که پشت حریف را به روی تشک نگهدارد. جودوکا باید سر حریف را کنترل کند و سینه او با سینه حریف در تماس باشد.
اسائه کومی وازا از تکنیک هایی است که به قدرت، مهارت، و استقامت زیادی برای نگهداشتن حريف احتياج دارد.
اگرچه تعداد محدودي از تكنيك هاي اسائه كومي و از عمور وازا مورد استفاده قرار مي گيرد ما پتانسيل انواع مختلف آن بي شمار است. اين تكنيك هابراي وارد شدن به تكنيك هاي ديگر مفيد مي باشد، مانند خفه كردن ها يا قفل كردن مفاصل.
تكنيك هاي اسائه كومي وازا براي جودوكا ارزشمند است چون با استفاده از آنها مي توان مسابقه را به پايان رساند. وقتي كه جودو كار مهارتهاي روي تشك را آموخت مي تواند از مشكلات بعد از به روي تشك افتادن در اثر پرتاب بد يا يك حركت متوسط حريف اجتناب كند. جودوكايي كه در اسائه كومي مهارت داشته باشد به راحتي مي تواند دوباره ابتكار عمل را به دست گيرد. زمان و تلاش قابل ملاحظه اي براي يادگيرفتن اسائه كومي لازم است. با شروع كردن از روي تشك، جودوكا مي تواند منحصراً روي اين تكنيك ها كار كند. يكي از روش هايي راندوري روي تشك، نشستن پشت به پشت جودوكاها مي باشد. بعد از دستور شروع، جودوكاها مي چرخند و شروع به كار كردن روي تكنيك هاي مبارزه روي تشك مي كند.
جودوكاها ضمن كاركردن روي اسائه كومي وازا بايد فرار كردن و دفاع كردن در مقابل اين تكينك ها را كه نوگاركاتا فوسگي مي باشد بياموزند. دانش آموزان در حالي كه هر اسائه كومي را ياد مي گيرند بايد فرار و دفاع مناسب با آن را هم ياد بگيرند.

نكات مهم درباره تكنيك هاي گرفتن و نگهداشتن
1- از قبل فكر كنيد و دنبال راهي براي نگهداشتن حريف در حين تغيير از وضع ايستاده به وضعيت مبارزه بر روي تشك باشيد.
2- در تمام نگهداشتن ها مطمئن شويد كه بيشتر وزن بدن شما بر روي حريف افتاده است.
3- مطمئن شويد كه پاهايتان از پاهاي حريف فاصله دارد و با آنها درگير نمي شود.
4- سعي كنيد حركت بعدي حريف را پيش بيني كنيد تا بتوانيد در مقابل آن عكس العمل نشان دهيد.
5- فقط وقتي روش نگهداشتن حريف را تغيير دهيد كه انجام آن ضروري باشد (وقتي كه حريف قصد فرار مي كند).
6- فرار كردن را هم تمرين كنيد چون ممكن است خودتان در آن وضعيت قرار گيريد. انجام اين كار باعث مي شود كه متوجه شويد در هنگامي كه حريف را نگهداشته ايد چگونه فرار خواهد كرد.

خفه كردن ها و قفل كردن مفاصل
خفه كردن ها و قفل كردن مفاصل از كشنده ترين و ويران كننده ترين مهارتهاي جودو مي باشد. در مسابقات، جودوكار از خفه كردن ها براي فشار آوردن به گردن استفاده مي كند. با محدود كردن جريان خون، مي توان حريف را در كمتر از 5 ثانيه بيهوش كرد. در دفاع شخصي، خفه كردن ها و همچنين حمله به ناي و اعضاي ناحيه گردن مي تواند سبب صدمات جدي و حتي مرگ شود.
در مسابقات، جودوكا فقط قفل كردن آرنج را به كار مي برد چون قفل كردن مفاصل ديگر باعث صدمه به قسمت هاي مختلف دست و پا مي شود. حتي قفل كردن مفصل آرنج هم ممكن است باعث شكستگي آرنج شود. در دفاع شخصي جودوكا مي تواند به تمام مفاصل دشمن حمله كند. اگر قفل مفاصل با قدرت تمام انجام شود باعث صدمات جدي خواهد شد.
براي موفق شدن در مسابقات به دفاع شخصي، جودوكا بايد خفه كردن ها و قفل كردن مفاصل را به خوبي ياد بگيرد . جودوكا بايد بتواند اين تكينك ها را در هر وضعيتي از پرتاب يا روي تشك انجام دهد.

خفه كردن ها
دومين شاخه از مهارتهاي گلاويز شدن كه مي تواند در راندوري بكار رود، شيمه وازا (تكنيكهاي خفه كردن) مي باشد. در دفاع شخصي، شيمه براي حمله به هر يك از سه ناحيه گردن طراحي شده است. بعضي از اين تكنيك هاي خفه كردن به مسير عبور هوا كه ناي مي باشد حمله مي كند. بعضي ديگر جريان خون را قطع مي كند تا حريف در اثر نرسيدن اكسيژن به مغز بي هوش شود. بالاخره خفه كردن در اثر حمله به اعضايي كه از گردن عبور مي كنند مي باشد. كه نتيجه اش بی حسي و بي حركت كردن حريف است. بسياري از شيمه ها در جودو به بيشتر از يك ناحيه حمله مي كند. به اين ترتيب يك جودوكا مي تواند براي خفه كردن به اعصاب، شريانها و ناي حريف حمله كند.
اشخاصي كه داراي كمربند سياه نيستند معمولاً از تكنيك هاي خفه كردن استفاده نمي كنند چون فوق العاده خطرناك هستند.
زمان محدودي براي تكنيك هاي خفه كردن معمولاً وجود ندارد. به جاي آن جودوكا حريف را آنقدر نگه مي دارد تا او با دست خود به روي تشك ضربه بزند، يا خودش را دوبار بزند، يا حريف را به علامت تسليم شدن بزند، يا از هوش برود. اگر اين تكنيك به طور صحيح انجام گيرد در كمتر از 5 ثانيه حريف بي هوش خواهد شد. اگر جودوكا دست خود را زود رها كند معمولاً صدمه اي به حريف وارد نمي شود. بعضي ها احساس مي كنند نبايد تا لحظه بيهوش شدن تسليم شد، خطرات ناشي از بيهوش شدن تمرين كردن به اين طريق را حمايت نمي كند.
اگرچه روش هاي مختلفي براي شكستن تكنيك هاي خفه كردن در مسابقه وجود دارد، اما جودوكاي باهوش هنگامي كه متوجه مي شود نمي تواند حمله را در ثانيه هاي اول بشكند خود را تسليم مي كند. چنين عملي هوش جودوكا را نشان مي دهد. باختن در يك مسابقه بهتر از صدمه ديدن جدي، حتي دائمي، بر اثر خفه شدن مي باشد.
در مبارزات براي خفه كردن به ناي، شريان هاي خون و اعصاب گردن حمله مي شود. در مسابقات معمولاً براي خفه كردن به ويژه عليه شريانهاي خون استفاده مي شود. اين خفه كردن ها امن تر از خفه كردن هاي ديگر مي باشد چون شانس صدمه زدن به ناي يا حنجره در اين نوع حمله ها وجود ندارد. به خاطر داشته باشد كه جودوكا معمولاً وقتي از خفه كردن ها استقاده مي كند كه حريف بعد از حمله يا يك پرتاب ناموفق به روي تشك قرار گرفته است. در بسياري از موارد حريف سعي به برخواستن روي چهار دست و پا مي كند. اين شخص ممكن است از وضعيت نشسته سعي به بلند شدن يا مبارزه كند. در هر وضعيتي، جودوكاي با تجربه مي تواند تكنيك خفه كردن را به راحتي انجام دهد و آن را در محل خود سريعاً نگه دارد.
تكنيكهاي خفه كردن اصلي در جودو و كودوكان در وضعيت زانو زده نشان داده شده اند تا به طور واضح تر مشخص شود.

نكاتي درباره تكنيك هاي خفه كردن
1- در تكنيك هاي خفه كردن، دقت اهميت حياتي دارد. دستها بايد سريعاً به طور دقيق در محل صحيح قرار گيرند.
2- بهترين زمان براي اجراي تكينك خفه كردن، بعد از انجام ناموفق تكنيك هاي ايستاده مي باشد. فرصت مناسب را در خلال تغيير از وضعيت ايستاده به وضعيت قرار گرفتن روي تشك به دست آوريد.
3- وقتي از تكنيك خفه كردن استفاده مي كنيد به طور دائم با دستها فشار وارد كنيد.
4- از تمام بدن خود براي اجراي تكنيك خفه كردن استفاده كنيد. از پاها براي نگهداشتن حريف در موقع خفه كردن استفاده كنيد.
5- تكنيك هاي خفه كردن را بدون استفاده از مقاومت تمرين كنيد تا بتوانيد آنها را به درستي انجام دهيد.
مقابله کردنها و ترکیبها
در جودو هم مانند سایر ورزشهای هنرهای رزمی دانش آموزان این رشته باید در حرکات مقدماتی مهارت پیدا کنند و بعد به یادگرفتن مهارتهای پیشرفته بپردازند. حتی بعد از مهارت پیدا کردن در حکات مقدماتی جودوکا باید متوجه آن باشد که بسیاری از توانایی های پیرفته از توانایی تغییر یک تکنیک به تکنیک دیگر منشأ می گیرد. این یک جنبه از طبیعت انعطاف پذیری جو (ju) می باشد.
در فصل قبلی شما اصول پرتاب ها، خفه کردن ها، قفل کردن مفاصل و نگهداشتن هایی که برای انجام یک جودوی خوب لازم است را یاد گرفتید. در این فصل شما یاد می گیرید چگونه با حریفی که دانش او به اندازه شما است مقابله کنید و چگونه مهارت های خود را به طور مفید ترکیب کنید. کلید موفقیت در ورزش جودو قابلیت انعطاف ترکیب مهارتها برای حمله یا دفاع می باشد.

تکنیک های مقابله کردن
تمام شرکت کنندگان در مسابقات جودو در مقابل جودوکاهایی قرار می گیرند که سطح مهارتهای آنها به اندازه خودشان است. حتی اگر آنها تکنیک های کامل و بی نقصی داشته باشند، حریفشان اغلب با مانورهایی که انجام می دهند آنها را در معرض پرتاب شدن یا خفه شدن یا قفل مفاصل قرار می دهند.
بنابراین جودوکا باید قادر باشد با تکنیک های حریف مقابله کند. تکنیک های مقابله ای در جودو به کا اشی وازا معروف است.

آماده کردن بدن- گرم کردن بدن

جودوکا باید بدن خود را برای انجام مهارتهای جودو آماده کند. گرم کردن مناسب بدن بهترین راه برای جلوگیری از صدمه در هنگام تمرین هر ورزشی می باشد، مخصوصاً ورزشی مانند جودو که شامل مهارتهای رزمی و جنگیدن است.
تمرینات جودو شامل سه جنبه می باشد، اول کشش عضلات، تاندونها و لیگامانهااست. این جنبه مهمترین جنبه تمرینات می باشد چون عضلات گرم می شوند و کشش پیدا می کنند و جلوی صدمات را می گیرند.
تمرینات گرم کردن باید به اندازه و بدون اتلاف انرژی انجام می گیرد. کسانی که انرژی خود را برای گرم کردن قبل از تمرینات جودو تلف می کنند قدرت یادگیری خود را کاهش می دهند.
دومین جنبه تمرینات جودو، ساختن و افزایش قدرت بدنی می باشد. تمرینات قدرتی، بویژه شنا رفتن، بالا بردن پاها، دراز نشست، پل زدن ها و غیره به مرور زمان باعث افزایش قدرت جودوکا می شود. هرچه بدن قویتر شود جودوکا احساس می کند که اجرای مهارتهای جودو برایش آسانترمی شود. افزایش قدرت درونی نه تنها باعث عملکرد بهتر عضلات می شود بلکه باعث افزایش هماهنگی نیز می شود.
این هماهنگی همان جنبه سوم است. با انجام تمرینات، هماهنگی بدن افزایش می یابد. در حالیکه جودوکا مهارتهای جودو را تمرین می کند، هماهنگی بدن او به سطح بالایی ارتقاء پیدا می کند.
هماهنگی همیشه مهمترین جنبه در تمرینات هنرهای رزمی بوده است. در فلسفه کشورهای شرقی (چین، ژاپن، کره، ویتنا و دیگر کشورهای آن منطقه)، قدرت واقعی از هماهنگی بین ذهن و بدن بوجود می آید.
تمریناتی که در اینجا نشان داده می شوند تمرینات اصلی گرم کردن بدن برای ورزش جودو می باشند.

سرد کردن بدن
تمرینات سرد کردن بدن به حفظ قابلیت ارتجاعی ایحاد شده در خلال تمرین و دور کردن اسید لاکتیک ایجاد شده در عضلات در هنگام تمرینات کششی و افزایش جریان خون کمک می کند، سرد کردن بدن بطور مناسب باعث کاهش دردهای ایجاد شده بر اثر کشش عضلات و تمرینات و همچنین بهبود سریعتر بدن می شود. تمرینات نشان داده شده در صفحات بعدی برای سرد کردن بدن مفید می باشند.

منصوری:جودو تهران نیازمند مربیان حرفه ای است تهران- مربی سابق تیم ملی جودو جوانان كشور گفت: جودو تهران نیازمند مربیان حرفه ای است چون جایگاه مطلوب خود در سطح كشور را از دست داده است.

'محمد منصوری' روز سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: جودو تهران تا چند سال پیش به عنوان یكی از استان های دارای جودوكاران و مربیان با استعداد بود، اما اكنون در این زمینه نظارت های كافی انجام نمی شود.

به اعتقاد وی؛ اكثر مربیان جودو از نظر اطلاعات تخصصی این رشته ورزشی، به روز نیستند كه در این زمینه می توان با برگزاری كلاس های آموزشی و یا اعزام مربیان به كلاس های بین المللی باعث ارتقای دانش فنی مربیان شد.

منصوری گفت: افزایش سطح علمی مربیان تاثیرات مثبتی برای جودوكاران به همراه دارد كه این موضوع توجه مسئولان فدراسیون جودو را می طلبد.

المپیك لندن؛ غول فرانسوی مدال طلای سنگین وزن جودو را كسب كرد تهران - 'تدی رینر' جودوكار فرانسوی مدال طلای سنگین وزن بازی های المپیك 2012 لندن را كسب كرد.

انتهای خبر / خبرگزاری جمهوری اسلامی (ايرنا)